بررسی توانایی سازه های ساختمانی بتنی در جلوگیری از خرابی پیشرونده در مناطق مختلف لرزه ای ایران

پس از مشخص شده اهمیت موضوع خرابی پیشرونده و تبعات فاجعه آمیزی که می تواند به بار آورد، مطالعات از شبیه سازی نمونه اولیه سازه و بررسی گسترش زوال موضعی به بخش وسیعی از سازه، به آزمایش عناصر سازه ای در جلوگیری از انتقال خرابی موضعی از عضوی به عضو دیگر تغییر موضع دادند و پیشرفت نمودند. مطالعات تحلیلی توسط گروه های تحقیقاتی در شرکت ها یا موسسات مختلفی که دست اندر کار تهیه آیین نامه های سازه ای در مورد خرابی پیشرونده بودند با ساختار دو یا سه بعدی انجام گرفته شد تا اینکه طبیعت این پدیده آشکار گردد و به راه هایی برای مهار آن دست یابند. تعدادی از این تحلیل ها به شناختن ضعیف ترین مسیر فروریزش محتمل در اسکلت سازه های بتنی و فلزی پرداختند و به نظر محققان، اصلی ترین راه برخورد با این پدیده، تقویت مسیر محتمل گسترش خرابی در سازه بود که به طبع شایان ذکر است نمی توان با قاطعیت در مورد این مسیر گسترش خرابی اظهار نظر نمود و از طرف دیگر نسبت به یگانه بودن این مسیر نیز نمی توان اطمینان داشت و در حقیقت این موضوع به دلیل ماهییت خرابی پیشرونده می باشد که ممکن است از چند مسیر مختلف خرابی موضعی در سازه گسترش یابد.